Dag 8: Bogor

Na een zware dag gisteren besloten we het vandaag wat rustiger aan te doen. We wilden naar de botanische tuinen in Bogor. We hadden het plan om met een taxi daarheen te gaan en dan daar gewoon lekker rustig aan te doen. Echter raadde ze ons bij de receptie van het hotel aan om met de trein te gaan. Dit zou een uurtje duren en kost haast niks.

Zo gezegd zo gedaan. De afstand naar het station was lopend te doen. Op het station kochten we 2 kaartjes voor 22.000 Rp, omgerekend dus zo’n € 1,30 en dit voor een afstand van ongeveer 60 km. We kwamen onderweg langs veel krottenwijken. De ‘huizen’ stonden tot aan het spoor en kinderen speelden er lekker alsof het niks is.

Na een uurtje kwamen we dan aan in Bogor. Dit was echt een wereld van verschil met Jakarta. Een oud krakkemikkig station waarvan een deel van het gebouw met bamboe steigers in takt gehouden moest worden. Op de straat bij het station was het een nog grotere chaos. Overal taxi busjes, fiets taxi’s en kraampjes. En alles reed en deed door elkaar heen. Het was ongeveer een kwartier lopen naar de tuinen. Onderweg kwamen we wel 10 banken tegen. Erg apart in een gebied waar vooral mensen leven die nooit een bankpas nodig zullen hebben omdat ze geen geld hebben.

De Bogor tuinen waren weer een heel verschil met het gebied daar om heen. Het was erg mooi en we liepen wat rond en maakten foto’s. Ook werden er weer de nodige foto’s van onze filmster gemaakt. Na een tijdje lopen kwam er een oude Indo naar ons toe die meteen enthousiast werd en zei dat we mee moesten lopen. Bohom tua! Bohom tua!
Wat oude boom betekent. Hij bracht ons naar een hele mooie oude rubberboom. En daarna begon die meteen weer enthousiast "ik laat jullie dit zien".Hij kende ook erg goed Nederlands. Hij leidde ons naar diverse mooie plekken. Onder andere naar een ebbenboom. Hij pakte een soort vrucht van de grond en ging hem pellen. Binnen in zat wit vrucht vlees wat je kan eten. Het was erg lekker fris en het smaakte een beetje naar banaan.

Hij nam ons mee het hele gebied door en liep overal tussen door. Deze man is hier opgegroeid en komt er dagelijks. Het enthousiasme van die man maakte het allemaal nog leuker. Enige minpuntje was de enorme drukte van dagjes mensen die er gewoon aan het ontspannen waren met de hele familie. Hier is natuurlijk niks mis mee, alleen de rommel die ze achterlaten overal, is gewoon zonde. De mooie vijvers en beekjes waren vervuild met plastic tassen, flesjes en nog veel meer.

Na een wandeling van bijna 3 uur over 85 hectare groot gebied hebben we de man wat klein geld gegeven waar die helemaal blij van werd en zijn we richting het station terug gegaan.
Toen begon het gedonder. We houden er allebei niet van om het openbaar vervoer te gebruiken, ook in Nederland niet. En vandaag bewees dat het hier helemaal niet beter is.
We misten net de laatste express trein. Een trein voor de hogere klasse, dus zeg maar de mensen die gewoon geld hebben. Daardoor moesten we voor nog geen 60 cent een kaartje kopen voor de economy class. Een trein waar de deuren van open blijven en mensen tussen door er zonder kaartje in springen.

We gingen om kwart over 5 richting het perron en de trein zou om half 6 vertrekken.
Ondertussen was er een trein aangekomen die gereed werd gemaakt om richting Bandung te gaan. Opmerkelijk was dat er in diverse wagons jongeren muziek aan het maken waren. Ze hadden accu’s waar ze een versterkertje op aan sloten. Erg grappig!

Om half 6 was onze trein er nog niet. Een soort van spoorweg politie agent vertelde dat de trein om 6 uur kwam. Oke nog even wachten dus. Om 6 uur nog steeds geen trein. Hij had wat vertraging. Maar half 7 zou die er wel moeten zijn. Om half 7 nog steeds geen trein, in onduidelijk Indonesisch en gebrekkig Engels konden we een beetje begrijpen dat er geen trein naar Jakarta reed, want de trein die vanaf Jakarta moest komen had motor pech. Er zou wel een trein naar een andere plaats gaan en vanaf daar moest je dan naar Jakarta.

We hadden ondertussen wel genoeg van het wachten en besloten naar Dunkin’ Donuts te gaan omdat daar een Engels sprekende manager werkt. Deze kon ons wel verder helpen en legde precies uit waar het busstation was en hoe we daar konden komen etc.
Met een klein minibusje gingen we naar het busstation en ook daar was een grote chaos. Tientallen bussen en honderden mensen, kris kras door elkaar heen en aan het toeteren etc. En nergens was duidelijk op te zien waar ze heen gingen. Dus overal van die mannen tegen iedereen schreeuwen waar moet je heen en die wezen je naar je bus. We stapten gewoon in een bus naar Jakarta, waar die precies in Jakarta heen ging wisten we niet, maar dan waren we tenminste weer in Jakarta.

De bus zat propvol! Zelfs in het gangpad zaten mensen. Ook in de bus was muziek, dat maakte de reis wel wat leuker. De rit ging via de snelweg, wat dus lekker snel ging. We kwamen uit in Jakarta Oost. Waar we precies waren wisten we niet, dus hebben maar een taxi aangehouden en verteld waar we heen moesten. We kwamen door het Business gedeelte van Jakarta, veel mooie hoge gebouwen en grote bekende hotels.

Uiteindelijk waren we om half 9 eindelijk weer terug bij het hotel! Na een lekker Japans diner zijn we nu terug op de kamer waar we de koffers alvast weer in gaan pakken, want morgen gaan we naar Bandung toe!

Als we morgen avond internet hebben zullen we ons dan weer melden!